Gisteren was de zogenoemde ‘afkickwedstrijd’: de laatste outdoormarathon van dit jaar. Deze werd verreden in Harich. Zelf hebben we nog niet zoveel gedaan op het gebied van de marathon, maar voor ons toch wel reden om mee te doen.

De wedstrijd werd verreden op een zonovergoten dag in jawel, oktober (!). Bijzonder en dat maakt het alleen maar mooier om in Gaasterland te rijden. Van de wedstrijd zelf verwachtten we natuurlijk niet al te veel. Joy heeft te weinig ervaring om aan een goede uitslag te kunnen denken. Voor ons is het belangrijk haar zoveel mogelijk te laten zien en te laten doen.

Na eerst een voetbalwedstrijd van Bas te hebben bekeken, gingen we op pad richting Harich. We waren ondanks de drukte ’s morgens, nog mooi op tijd. We hadden zelfs nog tijd om de hindernissen op het hoofdterrein te bekijken. Hindernis 1 stond wat verderop, maar die hoefden we niet meer te bekijken; deze hindernis was eigenlijk te makkelijk om fout te rijden …

Uiteindelijk ging Menteam De Jong, deze keer bestaande uit Tsjerk en Anja, van start. Na een mooi ritje door de bossen kwamen we bij hindernis 1 aan. Omdat deze wel erg ruim was opgezet, wilde Tsjerk deze zoveel mogelijk in galop doen. En dat lukte goed! Van A, naar B en vervolgens C. Vanuit C zouden we links, maar Tsjerk besloot rechts te gaan. Geen probleem, maar het was wel wat een korte draai. In volle vaart door naar D en vervolgens naar E. Bij mij, Anja, begon de twijfel toe te slaan: hadden we D wel gereden? Nou, zal wel … van E verder naar F en richting finish. En toen wist ik het zeker: we waren bij D langsgegaan, in plaats van erdoor heen … Had ik het nou maar gezegd! Jammer, maar helaas.

Hindernis 2 was een stuk krapper, maar Tsjerk wist Joy er goed doorheen te sturen. Hindernis was prima gereden! Ook hindernis 3 en 4 verliepen prima. Wij waren wel tevreden.

Na de rust gingen we naar hindernis 5. Ook deze verliep zonder problemen. Tsjerk kon Joy prima sturen en ook de verschillende tempowisselingen pakte ze prima op.

Op naar hindernis 6: de waterbak. Tsja, en dan wordt het altijd een beetje ‘spannend’; gaat ze wel of gaat ze niet. Eerst maar eens over de brug, direct daarna kort rechtsom en door het water onder de brug door. En dat was ho! Joy vond het er maar raar uitzien en ze wilde eerst even van dichtbij bekijken wat er voor haar lag. Toen ze in de gaten kreeg dat het toch om water ging, stapte ze er direct in. Daarna moesten we nog een paar keer door het water, en dat ging gelukkig zonder problemen.

De vaardigheid leek op voorhand ook een hele uitdaging. Het parcours was dusdanig opgezet, dat je niet al te veel snelheid hoefde te maken. Of je moest de vele balletjes accepteren. We besloten met een ‘gemiddelde snelheid’ door de poortjes te gaan. En dat ging goed; het leverde slechts één balletjes op.

Al met al prachtige dag, prachtig weer en een gezellige nazit op het terras!